Bijpraten

Hallo daar, Dutch friends,

Ik moet maar even melden dat ik leef nog. Ik weet het, ik heb veel te lang geen blog meer geschreven. Ik heb het hier ook echt veel te druk. Midterm hier, paper daar. Maar niet te vergeten de heerlijke weekendjes weg. Ik weet niet meer precies waar ik gebleven ben dus ik begin maar ergens. Een tijdje voordat ik naar Nederland vertrok in springbreak voor carnaval ben ik in Istanbul geweest. Echt wat een geweldig betoverende plek. Echt helemaal mijn ding, ik ga er zeker nog eens terug. Ik stap er alleen nooit meer in de taxi. Die chauffeurs daar kunnen echt niet rijden. Na een avondje stappen gingen we met een vriendelijke oude taxichauffeur naar ons hostel. Na vijf minuten rijden kwam hij een collega tegen en hij wisselde met hem. We hadden dus opeens een jonge chaotische naar alcoholstinkende idioot achter het stuur. Hij bleef maar tussen auto’s door zigzaggen, bochten nemen als er een auto aankwam en aan de handrem trekken. Ik zat voorin en zag mijn leven al aan me voorbij flitsen. Op een gegeven moment had ik het echt gehad dus begon ik tegen hem te schreeuwen en ben ik middelvinger-opstekend uitgestapt. Omdat we hem niet wilde betalen belde hij drie andere taxi’s die meteen aan kwamen crossen en zelfs met ons wilde vechten. Dus Jo gaf hem snel wat geld. We zijn er dus zonder kleerscheuren vanaf gekomen, het laatste stuk hebben we met z’n zessen naar het hostel gelopen. Het was in ieder geval wel een leuke avond geweest waarop ik mijn huisgenoot vanuit mijn eerste jaar in Tilburg weer eens heb gezien. Hij komt uit Istanbul en heeft ons een paar leuke kroegen laten zien. De dag erna liepen we door de hoofdstraat van Istanbul. Erg hing een bedreigende sfeer en er liepen duizenden politiemannen. Uiteindelijk kwamen we bij de kern van het probleem, er vond een protest plaats. Ik met mijn nieuwsgierigheid stapte op iemand af die met de groep mee stond te schreeuwen om te vragen waar ze om aan het protesteren waren. Hij sprak geen Engels dus haalde hij een van de organisatoren van het protest. Zij vertelde ons dat ze protesteerde om de gevangenen te helpen. In Istanbul zitten gevangenen met z’n drieën in een cel. Heel veel gevangenen zijn er ziek en besmetten elkaar dus ook. De procedure om iemand uit te cel te krijgen duurt langer dan zes maanden en veel gevangenen gaan er dus gewoon dood. Dit soort omstandigheden verdient niemand. Het was een aangrijpend verhaal omdat veel van de protesteerders familie in de gevangenis hadden.
Het weekend daarop zijn we voor de eerste keer in Blagoëvgrad gebleven. We hadden taste fest op zaterdag. Op vrijdag hebben we in de keuken van onze halldirector gekookt. We maakten wentelteefjes, appelmoes, stamppot met rookworst en kersen/chocoladeflappen. Het feest was een succes, ik heb veel lekkere/rare dingen geproefd uit meer dan twintig verschillende landen. Er werd ook opgetreden. De dag erna gingen we naar Sofia, we hebben daar wat gegeten gewinkeld en toen gingen we naar de opera. Al dat hoge gezang en de hitte in de zaal zorgde voor het ideale dutje. Die woensdag vertrokken Fabi en ik dus naar Nederland en misten we drie dagen les. Op donderdag moesten we een midterm inleveren om kwart over twee. Ik was woensdag veel te moe naar de reis en een hele dag in Eindhoven, ik was daar gaan uiteten met mijn ouders. Dus ik besloot mijn wekker om acht uur te zetten op donderdag en dacht het dan wel te halen. Toen ik begon te typen was het negen op mijn laptop (wat logisch is omdat het een uur later is in Bulgarije) maar ik met mijn stomme kop denk HUH, oké even de tijd goed zetten, en zet hem op acht. Om één uur begin ik tegen Viv te praten, die mijn midterm zou nakijken op grammatica. Ik was nog steeds in de veronderstelling dat het twaalf uur was en zei dus tegen haar dat ik mijn paper over een uurtje zou sturen. Toen bracht zij mij aan het licht dat het al één uur was. Ik begon natuurlijk enorm te stressen en heb met trillende vingers de rest van mijn paper geschreven en half gekopieerd en geplakt omdat ik anders niet aan het goede aantal woorden kwam. Ik heb het één minuut voor tijd kunnen inleveren. Wat een drama die morgen. Verschrikkelijk. Het was echt een slechte midterm. Ik wil mijn punt ook echt niet horen. Al denk ik dat ik het met mijn bijbehorende presentatie van vorige week redelijk recht heb kunnen zetten. Ondertussen heb ik voor de rest wel voor de meeste midterms en opdrachten a’s en b’s. Maar ik moet zeggen dat ik er ook redelijk veel voor doe. Ik heb besloten om iets minder pietje precies te zijn. Ik moet gewoon ik mijn hoofd houden dat ik hier een exchange student op pass en fail ben, en dat ik vooral moet genieten. Na een lekker weekje thuis – waarin het leek alsof ik nooit weg was geweest – heb ik mij koffer vol gestopt met zomerkleren, en de winterkleren thuis gelaten. Die dag zou mijn vriendinnetje Tessa Cox meekomen naar Blago. Maar in plaats daarvan gebeurde het ergste/stomste wat er had kunnen gebeuren. Tessa was gewoon in de veronderstelling dat ze alles in haar tas had toen we het checkte voordat we wegreden. Net voor de incheckbalie kwam ze erachter dat ze haar portemonnee met daarin haar ID en alles op het aanrecht vergeten was. Het was te laat voor een of andere noodoplossing. Iets wat heel leuk had moeten zijn werd dus een huilfestijn. Gelukkig kreeg ik na het inchecken een telefoontje dat ze haar vlucht had kunnen omboeken voor die dag erna. Ik heb dus uiteindelijk nog een heerlijke vier dagen met haar gehad. Beetje vervelend dat net toen het weer niet zo geweldig was. Maar een dag zon. We zijn één dag naar Bansko geweest. Waar Fabi en ik al eens met school waren geweest om te snowboarden. Het is echt een superleuk skiresort waar ik iedereen aanraad een keer in je leven naar toe te gaan. Voor Fabi liep het die dag niet zo goed af, ze viel op haar rug toen de bergen meer ijs waren dan sneeuw en moest met een sneeuwscooter naar beneden gebracht worden. Er werden x-ray’s gemaakt en toen konden we gaan. We hadden met onze leraar afgesproken die in Bansko woont (die ons de vorige keer ook na de les naar het hotel heeft gebracht nadat we raki bij hem thuis hadden gedronken) We wilde ook wel een beetje slijmen omdat we al veel van zijn lessen hadden gemist door al onze tripjes die meestal op vrijdagen beginnen. Na heel wat cocktailtjes in zijn favoriete bar hebben we de taxi naar huis moeten nemen omdat er verder niks meer reedt. Het weekend daarna gingen we naar het Thessaloníki Film Festival, met een van onze leraren (die van de slechte midterm, ook een beetje kont kussen dus). Daar kreeg je een festival pas en daarmee kon je twee gratis documentaires per dag kijken. Verder zijn we er elke avond gaan stappen met een klein groepje. We waren natuurlijk al eens een dag in Thessaloniki geweest met een andere groep maar toen hadden we het nachtleven niet kunnen meemaken. En geloof me het stappen daar is echt gaaf! We zijn ook een avond naar een club geweest waar ze toen heavy metal thema hadden. De volgende dag had ik pijn aan mijn nek van al het headbangen en overal blauwe plekken van de moshpit. We hebben dat weekend ook voor onze video klas een film gemaakt. Het was een erg leerzaam en leuk weekend waarin we veel goede filmmakers hebben mogen ontmoeten en mee hebben mogen praten door de mogelijkheden die we kregen door onze lerares. Die overigens ook een van haar producties screende. The Starfish Throwers van Jesse Roesler, een echte aanrader. Het gaat over mensen in India en America die zwervers helpen door ze te voeden of verzorgen. Echt heel mooi. Ik zou willen dat ik op een dag zo’n soort documentaire kan maken. Het heeft me gemotiveerd en geïnspireerd. Het weekend daarna zijn we naar Macedonië gegaan. De bus naar Macedonië zou om zes uur ’s morgens vertrekken en Sofie was pas om tien voor zes in haar kamer om haar tas in te pakken. Ja ik maak soms stomme keuzes. Op dat punt was ik erg dronken en wist ik niet eens wat ik in mijn tas had gegooid. Het heeft gelukkig wel voor wat entertainment in de bus gezorgd. Toen we aankwamen in Skopje liep ik dus nog met een redelijk dronken hoofd in mijn pyjama door de stad. Daarna gingen we naar Ohrid. Ik kwam er in Ohrid achter dat dat echt een super aantrekkelijke toeristische plek is voor Nederlanders. Duizenden Nederlanders gaan daarheen per jaar. En ik snap ook echt waarom. Het is daar zo idyllisch mooi. We hebben er zelfs een Macedonische gids leren kennen die Nederlands sprak. Hij beweerde dat ik niet Nederlands was want zo zag ik er volgens hem niet uit. Het daarop volgende weekend ben ik op zaterdag gaan raften met de American University Outdoors Club. In het midden maakte we een stop en kregen we de gelegenheid om van een klif in het water te springen. Ik was ontzettend bang want het was erg hoog. En ik met mijn hoogtevrees (die waarschijnlijk gewoon tussen mijn oren zit) heb het gewoon gedaan. Ik weet zeker als ik het niet had gedaan dat ik er dan nu nog spijt van zou hebben. Nu zit ik in de brandende zon (25 graden) en ga ik verder aan mijn paper. Gisteravond ben ik naar de musical hier op school geweest die binnenkort door heel Bulgarije gaat toeren. “All shook up”, er speelde bekende in mee en was echt superleuk om te zien. Dit weekend blijven we ook maar weer eens een weekendje in Blago. Want al dat reizen in de weekenden en nooit in Blago zijn (met nog maar vijf weken op AUBG te gaan) is te vermoeiend en tijdrovend, schoolwerk moet natuurlijk ook gedaan worden. Zondag komen Frans en Kitty me hier voor drie dagen opzoeken. En school heeft weer eens wat leuke feestjes voor ons in petto dit weekend. En er staan nog veel meer leuke dingen op ons te wachten. Maar deze keer zal ik proberen wel de blog bij te houden. In blog schrijven in dit weer is namelijk echt geen straf.

See you, caoi